Ömür dediğin...
Ömür dediğin; aslında sandığımızdan çok daha kısa, sandığımızdan çabuk geçiyor. Böyle olunca da onu paylaşmak, yaşamak, değerlendirmek çok önemli hale geliyor.
Hayat arkadaşı, can yoldaşı ile ömrünü geçirmek bir o kadar değerli ve kıymetli oluyor işte bu bağlamda.. O üşüyünce üşüyeceğin, o acıkınca acıkacağın, o sevinince sevineceğin, o gülünce güleceğin biriyle ömrünü yaşamak ne kadar da önemli... Özellikle yaşanan kötü olaylar, şanssızlıklar, felaketler birbirine daha da bağlıyor iki insanı, koparılması güçlü, görünmez zincirlerle.. İşte bu durumlarda o kişi hem annen-baban hem de dostun, arkadaşın oluyor...
Yaşadığım tüm olumsuzluklara, tüm şanssızlıklara rağmen; sahip olduklarımın değerini bilmemi sağladığıkları için çok minnettarım bu yaşanmışlıklara.. Bazen en çok kullandığımız cümle olabiliyor ''her şerde bir hayır vardır'' sözü ama insan yaşayınca anlıyor ki gerçekten her şer bir hayıra vesile olabiliyor. Geçmişe dönüp baktığımda yaşadığımız büyük felaktenin üzerinden yaklaşık 1 yıl geçmiş olmasına rağmen hala üzerimizdeki sikolojik etkisi ve çevremizdeki görsel etkisi devam etmekle beraber; kazanımlarımın daha fazla olduğunu görüyorum. Öyle ki zamanın bu kadar hızlı geçmiş olduğuna inanamamakla beraber bana kazandırdıklarını düşününce daha da uzun geçmiş olmalı diye düşünmekten de kendimi alamıyorum..
Van'da yaşadıklarım çok kötüydü, çok travmatikti, kimsenin yaşamayı bırakın düşünmeyi bile aklına getirmekten korkacağı zamanlar geçirdim. Tüm bunların yanında güzel, kalıcı dostluklar elde ettim ama en güzeli de tüm bu engelli, yokuşlu hayat yolunda korkmadan, güvenle yanında yürüyebileceğim hayat arkadaşımın kıymetini anladım.
İnsan bazen takılıp kalıyor anlamsız şeylere, ölümün kokusu ne zaman ki genzimizi doldurup boğulacak gibi oluyoruz işte tam da o anda korkuyoruz sevdiklerimizi kaybetmekten.. Tam da o zaman korkuyoruz bir daha görememekten, söyleyememekten, duyamamaktan, hissedememekten... Ben mutluyum ve inanıyorum ki çok şanslıyım yanında güvenle yürüyebileceğim, her şartta her zaman arkamda olacağını bildiğim bir hayat arkadaşım var.. Tüm yaşadığım zorluklara rağmen kazandıklarımı yanıma kar sayıp yoluma güvenle devam edebiliyor olduğum için çok mutluyum.
Felaketlere, zorluklara, güçlüklere gerek kalmadan bilelim sevdiklerimizin kıymetini... Ailemizi kucaklayalım kocaman; özlemlere, uzaklıklara, küslüklere, bayramlara gerek kalmadan.. Sevgimizin, sevildiğimizin, özlendiğimizin, özlediğimizin ifade edilmesinden korkmadan yaşayalım hayatı... Çünkü ömür dediğin, aslında sandığımızdan çok daha kısa, sandığımızdan çabuk geçiyor...
Ben yine de çok şanslıyım; sevdiklerime sevdiğimi söyleyebiliyor, dostluklarımın kıymetini bilmek için çaba sarfediyorum... Ve onları kocaman kucaklayıp, sarıp sarmalayıp; sevildiklerini hissettiriyorum... Kısacası artık hayatımın kıymetini daha iyi biliyorum...
Hayat arkadaşı, can yoldaşı ile ömrünü geçirmek bir o kadar değerli ve kıymetli oluyor işte bu bağlamda.. O üşüyünce üşüyeceğin, o acıkınca acıkacağın, o sevinince sevineceğin, o gülünce güleceğin biriyle ömrünü yaşamak ne kadar da önemli... Özellikle yaşanan kötü olaylar, şanssızlıklar, felaketler birbirine daha da bağlıyor iki insanı, koparılması güçlü, görünmez zincirlerle.. İşte bu durumlarda o kişi hem annen-baban hem de dostun, arkadaşın oluyor...
Yaşadığım tüm olumsuzluklara, tüm şanssızlıklara rağmen; sahip olduklarımın değerini bilmemi sağladığıkları için çok minnettarım bu yaşanmışlıklara.. Bazen en çok kullandığımız cümle olabiliyor ''her şerde bir hayır vardır'' sözü ama insan yaşayınca anlıyor ki gerçekten her şer bir hayıra vesile olabiliyor. Geçmişe dönüp baktığımda yaşadığımız büyük felaktenin üzerinden yaklaşık 1 yıl geçmiş olmasına rağmen hala üzerimizdeki sikolojik etkisi ve çevremizdeki görsel etkisi devam etmekle beraber; kazanımlarımın daha fazla olduğunu görüyorum. Öyle ki zamanın bu kadar hızlı geçmiş olduğuna inanamamakla beraber bana kazandırdıklarını düşününce daha da uzun geçmiş olmalı diye düşünmekten de kendimi alamıyorum..
Van'da yaşadıklarım çok kötüydü, çok travmatikti, kimsenin yaşamayı bırakın düşünmeyi bile aklına getirmekten korkacağı zamanlar geçirdim. Tüm bunların yanında güzel, kalıcı dostluklar elde ettim ama en güzeli de tüm bu engelli, yokuşlu hayat yolunda korkmadan, güvenle yanında yürüyebileceğim hayat arkadaşımın kıymetini anladım.
İnsan bazen takılıp kalıyor anlamsız şeylere, ölümün kokusu ne zaman ki genzimizi doldurup boğulacak gibi oluyoruz işte tam da o anda korkuyoruz sevdiklerimizi kaybetmekten.. Tam da o zaman korkuyoruz bir daha görememekten, söyleyememekten, duyamamaktan, hissedememekten... Ben mutluyum ve inanıyorum ki çok şanslıyım yanında güvenle yürüyebileceğim, her şartta her zaman arkamda olacağını bildiğim bir hayat arkadaşım var.. Tüm yaşadığım zorluklara rağmen kazandıklarımı yanıma kar sayıp yoluma güvenle devam edebiliyor olduğum için çok mutluyum.
Felaketlere, zorluklara, güçlüklere gerek kalmadan bilelim sevdiklerimizin kıymetini... Ailemizi kucaklayalım kocaman; özlemlere, uzaklıklara, küslüklere, bayramlara gerek kalmadan.. Sevgimizin, sevildiğimizin, özlendiğimizin, özlediğimizin ifade edilmesinden korkmadan yaşayalım hayatı... Çünkü ömür dediğin, aslında sandığımızdan çok daha kısa, sandığımızdan çabuk geçiyor...
Ben yine de çok şanslıyım; sevdiklerime sevdiğimi söyleyebiliyor, dostluklarımın kıymetini bilmek için çaba sarfediyorum... Ve onları kocaman kucaklayıp, sarıp sarmalayıp; sevildiklerini hissettiriyorum... Kısacası artık hayatımın kıymetini daha iyi biliyorum...
Yorumlar
Yorum Gönder